Brommer op Zee is vernoemd naar een kort verhaal van J.M.A. Biesheuvel. Waarin een fictief karakter verschijnt die de oneindigheid bereist op een onomatopee. Waarbij de ene ondermijning van de natuurlijke orde uit de ander voortkomt. In de kunsten wordt fictie opgewekt aan het oppervlak van een eeuwig bewegend collectief bewustzijn. Soms met behulp van een rijwiel met 50cc verbrandingsmotor. De leader moest naar mijn overtuiging de tot de verbeelding sprekende programmatitel niet letterlijk illustreren. Jammer dat in televisieland, waar alles kennelijk een format is, dit vervolgens alsnog gebeurt.

Isaäc stond al uren op het achterdek. Hij was een aardige, maar een beetje vreemde jongen: Als hij aan boord werkte, verlangde hij naar een baantje aan de wal en als hij op kantoor zat, verlangde hij naar zee.
(uit: Brommer op Zee, J.M.A. Biesheuvel)

In de grafische animaties die uit dit proces zijn ontstaan, lopen de woorden niet langer keurig in het gelid achter elkaar, maar bewegen ze zich langs elkaar of binnen zichzelf. Alsof ze aan elkaar ontspruiten. De leesrichting gaat soms ook loodrecht op de leesrichting dwars door woorden van binnen naar buiten. Alsof er door een genetisch codering wordt bewogen.

In de kunst mag niet geprobeerd worden. Probeer niet te schelden als ge niet toornig zijt, niet te schreien als uw ziel droog staat, niet te juichen als gij niet vol zijt van vreugde. Men kan proberen een brood te bakken, maar men probeert geen schepping. Men probeert ook niet te baren. Waar zwangerschap bestaat volgt het baren vanzelf, ten gepaste tijde.’
(uit: Kaas, Willem Elsschot)