De Infinious is ontworpen en ontwikkeld in een samenwerking tussen de faculteit Industrieel Ontwerpen en Ruimtevaartechnologie met de studentenwielervereniging WTOS als verbindende factor. De liefde voor de fiets staat centraal; een van de mooiste uitvindingen en ontwerpen aller tijden. En absoluut het meest elegante, milieuvriendelijke en efficiënte vervoersmiddel ter wereld. 

Op jonge leeftijd betoverd raken door een voorbij snellend peleton wielrenners en op dat moment besluiten voor een racefiets te gaan sparen en om ontwerper te worden. Want meer nog dan de fascinatie voor de schitterende fietsen is het de betoverende rijkdom aan kleuren, cijfers en letters van een peleton dat een verpletterende indruk maakt. Wielrennen is boven alles een ritueel waar de vorm de essentie is. Wielrennen is de enige sport die niet uit stichtelijke, maar uit commerciële motieven is ontstaan.

De eerste volwaardige wielerwedstrijd wordt in 1869 tussen Parijs en Rouen verreden. Dankzij zijn gebruik van de net uitgevonden rubber banden wint de Brit James Moore. En dat is niet de laatste keer dat de introductie van technologisch innovatief materiaal de uitslag mede bepaalt. Het begin van een wielersport begint zich rond 1895 af te tekenen door de komst van de professionele wielrenner. Avonturiers uit de onderklassen van de maatschappij die besluiten te gaan trainen om wedstrijden te rijden met een combinatie van prijzengeld en sponsoring door rijwiel- en bandenfabrikanten in het levensonderhoud te voorzien. In die tijd is sport een exclusieve bezigheid voor welgestelden die over voldoende geld en vrije tijd beschikken om elkaar in competieverband de maat te nemen. In de beoordeling van hun prestaties wensen zij zich - conform de meristes waarop ze hun maatschappelijke status afmeten - te beroepen op aangeboren persoonlijke kwaliteiten als karakter, aanleg en talent. Trainen wordt daarbij als onsportief beschouwd. De welgestelde amateursprorters weigeren dan ook op principiële gronden om met professionele sporters de strijd aan te gaan. Wielrennen is een beroep en markeert een klassenverschil.

Wielerwedstrijden worden van het begin af aan georganiseerd door kranten die steeds hogere oplages halen dankzij de verslaggeving rond de eigen wielerevenementen die ze ook zelf weer via hun kranten promoten. Zoals het goede ondernemers betaamt bedenkt men steeds nieuwe competatieve systemen en nieuwe wedstrijdtrajecten vol obstakels om de optimale condities te scheppen voor tot de verbeelding sprekende verslagen in de kranten. Het wedstrijdelement is geen doel maar een middel voor een permanent draaiende verhalenmachine die zich voedt met de klassiekers die jaar in jaar uit op de seizoenen worden verrreden en herschreven. Daarmee worden generatie op generatie nieuwe karakters en helden van mythische proporties ontwikkeld. Verhalen die gevormd worden uit een complex mengsel van fietstechnologie, atletisch vermogen, samenzwering, list, bedrog en niet te vergeten het langs alle paden en wegen altijd op de loer liggende noodlot. Meer dan bij andere sporten is bij het wielrennen de huldiging van de winnaar dan ook een enorme anticlimax die bij gebrek aan beter enkel benadrukt dat voorbij de finishlijn de leegte van de alledaagse banaliteit gaapt. Zonder fiets ziet een wielrenner er dan ook belachelijk uit. In plaats van met de benen wordt er weer met de mond gesproken waarmee het laatste restje magie wordt verdreven.

Een verzoek in 2008 om voor de studentenwielervereniging WTOS de nieuwe teamkleding te ontwerpen vergt geen enkele bedenktijd. Een verzoek vanuit de TU-Delft voor het ontwerpen van een bijpassende belettering en kleurschema voor het prototype van een super tijdritfiets maakt het verhaal compleet. Ontwerpbudgetten ontbreken. Enthousiasme om er het beste van te maken is er des te meer. Tussen alle ontwerpwerkzaamheden door blijven alle studenten en ontwerpers hun rondjes fietsen. De mysticy propageren het al eeuwen: imiteer de planeten, beweeg in cirkels.

In 2018 werd ter gelegenheid van het 35 jarig bestaan van de TU-Delft wielervereniging WTOS de teamkleding volledig opnieuw ontworpen, met behoud van het in 2008 ontworpen WTOS logo. Toegepast op zomer- en winterkleding, regenjacks en tijdritpakken.

WTOS (Wij Trainen Ons Suf) is dé studenten wielervereniging in Delft, voor alle studenten in Nederland die houden van wielrennen, veldrijden en/of mountainbiken. WTOS is de grootste studentenwielrenvereniging van Nederland met ruim 270 leden. Naast georganiseerde trainingen zijn er gedurende het jaar meerdere interne wedstrijden waar WTOS’ers aan mee kunnen doen; clubkampioenschappen, tijdritten, koppelkoersen en nog veel meer. Daarnaast doen ze mee aan nationale, regionale en (af en toe) internationale wedstrijden. 

De oudere leden van WTOS weten dat Tim Krabbé aan de wieg staat van de naam van de club. Zijn boek ‘De Renner’ uit 1978 heeft wereldwijd wielerharten veroverd en in menig fietsgezeldschap worden citaten uit deze klassieker aangehaald. Het citaat 'Mannen', heb ik een keer in de kleedkamer gezegd, ‘ik train me suf’, was in 1983 de aanleiding om de vereniging de naam WTOS te geven:  Wij Trainen Ons Suf.

Door de jaren heen is er wel contact geweest met Tim Krabbé. Vaak met een aanmoedigend karakter. Jos van Gils, één van de oprichters van WTOS: “We hebben hem eens een brief geschreven over zijn rol in onze naam. Hij schreef terug dat hij onze naam in het blad van de KNWU in de uitslagenlijst van het Nederlands Kampioenschap voor clubteams had gezien waar WTOS toen voor de eerste keer aan had meegedaan en 103e van de 108 deelnemende ploegen waren geworden of zo. Daaruit had hij opgemaakt dat wij dat ‘wij trainen ons suf’ kennelijk meer figuurlijk dan letterlijk genomen hadden, en dat er dus vooral maar eens flink getraind moest worden”.

En zo werd na lang trainen de wielerhistorie verrijkt met een kleurrijke studentenwielerclub, WTOS. Vele Alpenvakanties, Ardennenoffensieven, 10-km-tijdritten, geslaagde en gestrande wielercarrieres later befietsen weerbare WTOS’ers nog immer de Randstedelijke polderwegen. Binnen WTOS zijn er ongeveer 50 licentiehouders die wedstrijden rijden op de weg, op de baan of in het veld. Er wordten op nationaal en regionaal niveau wedstrijden gereden en een aantal keer per jaar een internationale wedstrijd. Economische crises, deval van de Muur, de watersnoodramp van ’98: zij allen konden geen grip krijgen op het rotsvaste bolwerk dat WTOS inmiddels is geworden.

Ter gelegenheid van het 25 jarig bestaan van WTOS in 2008 wordt voor de eerste versie van een TU-Delft blauwkleurige outfit voor WTOS geïntroduceerd. De jagende, dan wel opgejaagde vos doet zijn intrede op de borst van studenten en studentes die na een vermoeiende dag vol colleges en practica de vrijheid van het platteland rond Delft opzochten. Toen het Westland nog woest en ledig was en de westerwind overal vrij spel had.

Op een dag in 1983 werd een renner bijgehaald door een fietser. Die pikte aan in zijn wiel en bleef volgen. De renner ging harder trappen om de fietser te lossen, maar telkens wanneer hij omkeek om te zien waar de fietser achter hem aan de horizon zou zijn verdwenen, keek hij frontaal in het blijmoedig smoelwerk van zijn achtervolger. Harder en harder trapte de renner, tot hij aan zijn limiet zat en moest opgeven. Hij liet zich uitzakken en vroeg zwaar hijgend aan zijn kwelgeest hoe hij het geflikt had om hem bij te halen en ook nog het wiel te houden. 'Nou gewoon, ik heb juist een college Aërodynamica gevolgd', zei de fietser, 'ik studeer Lucht- en Ruimtevaart. Ik maakte gebruik van de stroming die rondom jou ontstaat. Bovendien rijdt jij op een betonnen frame van vierkante balken als ik me niet vergis, terwijl ik op een fiets van vliegtuigaluminium zit.  Maar vanwaar dat beton?' 'Uhm', stamelde de renner, 'ik studeer Civiele Techniek, en bij ons moet je kiezen tussen beton of staal en ik heb een voorkeur voor construeren in beton. Maar wat ik me afvraag is waarom ik me suf train en jij toch sneller bent?' 'Weet je wat?' antwoordde de fietser, 'laten we een een wielrenvereniging oprichten. Dan kan ik jou wat theorie bijbrengen over uit de wind rijden en de voordelen van lichtgewicht construeren toelichten en dan kun jij mij vertellen hoe ik nog harder kan leren trappen door te trainen.' 'Doen we!', reageerde de renner enthousiast. En zo werd de wielerhistorie verrijkt met de WTOS. (uit de annalen van WTOS)